EEN BEWOGEN JAAR

12 mei zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn. Vol goede moed op weg (naar wat later blijkt de laatste keer) naar het sportpark van Vierhouten. Met het gevoel dat het wel goed komt vandaag tegen EFC. We hadden immers dinsdag met 7 man en donderdag met 9 man getraind voor de wedstrijd van het jaar. Maar net als alle andere wedstrijden lukte het niet. Sommigen van ons gingen er nog een keer vol voor maar bij de treffer van die gasten uit Ermelo was het gebeurd. Onder het genot van een drankje en in een feeststemming werd de degradatie verwerkt. Er moet wel worden gezegd dat The Eagle en met name de echte oudjes er wel doorheen zaten. Zij vertrokken dan ook al vroeg met een kater. Uiteindelijk deed iedereen dat maar een ieder door een andere reden.

Deze ervaring, opgeteld bij met name de zeer dramatische trainingsopkomst gedurende het hele seizoen, de beleving van mijzelf richting wedstrijden en in combinatie met het kunnen opladen voor het nieuwe seizoen sloeg voor het eerst de twijfel toe. Na diverse gesprekken met Peter Postma kwamen we samen tot de conclusie dat het voor Vierhouten en mij beter was om uit elkaar te gaan. Wel hadden we de afspraak gemaakt om het nog op ons in te laten werken en te kijken of het gevoel en de zin nog terug kwamen. Na een dag of 10 was het wel duidelijk. Ik vond en vind dat ik het niet kon maken om nog een jaar bij Vierhouten te blijven wetende dat het moeilijk was om mijzelf te motiveren en lijdzaam af te wachten of we wel genoeg spelers zouden overhouden voor een eerste elftal. In het verloop van die week werd ik ook benaderd door de Kieviten of ik interesse had om daar te komen praten want ze hadden van iemand uit Vierhouten gehoord dat ik niet meer helemaal happy was.

Toen werd het 26 mei: "De Familiedag". Met het zweet op plekken waar ik het bestaan niet vanaf wist in de auto richting Vierhouten om van een ieder afscheid te nemen en misschien als de mensen er behoefte aan zouden hebben om het een en ander toe te lichten. Voorbereid op een ontvangst met de in eerder genoemde stukken van grepen en schuppen ging ik met lood in de knieën naar het sportpark. In plaats van het eerder genoemde gereedschap werd ik ontvangen met een heerlijk biertje en kon ik met een weemoedig gevoel afscheid nemen van spelers, supporters en bestuursleden.

De kans is aanwezig dat ik volgend jaar met mijn nieuwe club op bezoek kom bij de Horsterhoek. Ik kijk er nu al naar uit om onder het genot van 1 of meerdere biertjes de wedstrijd na te bespreken ook al sta ik nu aan de andere kant. De nabesprekingen op zaterdag met de supporters waren van een dusdanig kaliber dat ik die ondersteuning wel ga missen.

Via deze weg wil ik het bestuur bedanken dat ze mij de kans hebben gegeven om mijn eerste stappen als hoofdtrainer te mogen zetten, geen enkele cursus van de KNVB bereidt je hierop voor. Ook wil ik de vrijwilligers bedanken voor alles wat ze hebben gedaan om me te ondersteunen, onder andere voor het grote vak rond mijn dug out, het speelklaar krijgen van het veld en het in orde maken van de Paasheuvel.

Bedankt voor alles en tot gauw.
Bas en Frank: de belofte blijft staan!

Richard